/
Obraz i przemoc/ to pierwszy w Polsce wybór pism o sztuce opublikowanych przez Jeana-Luca Nancy’ego. Zawarte w nim teksty przedstawiają autora jako wytrawnego filozofa sztuki, znakomitego interpretatora wizualnych praktyk artystycznych, zwłaszcza malarstwa. Bodaj nikt inny w ostatnich dekadach nie zdołał wypracować ontologicznej koncepcji obrazu związanego z wyobraźnią krytyczną, która pojawia się w naszym postkrytycznym świecie. W jednym ze szkiców Nancy zadaje pytanie: „Dlaczego istnieje wiele sztuk, a nie tylko jedna?”. Otwiera ono obraz na jego ukryty skarb, na mnogość i niepoliczalność zdarzeń oraz kontaktów, w jakie wchodzimy z obrazami. A skoro tak, to prace Nancy’ego zawierają szkic programu emancypacji sztuki i – nas samych – poprzez sztukę. Zdaje się, że jest to największe wyzwanie w konfrontacji z obrazami.
Jean-Luc Nancy (1940–2021) – jeden z najważniejszych filozofów francuskich ostatnich kilkudziesięciu lat. Pracę zaczynał w Strasburgu, gdzie nawiązał długoletnią i intensywną intelektualnie przyjaźń z Philippe’em Lacoue-Labarthe’em, z którym przygotował kilka ważnych książek, w tym klasyczną pozycję z zakresu filozofii literatury poświęconą niemieckiemu romantyzmowi, /L’Absolu littéraire. Théorie de la littérature du romantisme allemand/ (wydanie polskie niebawem), oraz inwencyjną lekturę psychoanalizy Jacques’a Lacana, /Le titre de la lettre./ Na myśli Nancy’ego bez wątpienia najsilniej zaważyła dekonstrukcja Jacques’a Derridy. Z czasem jej wpływ malał, ustępując oryginalnej ontologii „bycia-z” oraz „bycia pojedynczego mnogiego”. Rozważania Nancy’ego krążą wokół kategorii sensu, dotyku, zmysłowości, a także myśli politycznej i społecznej, którą można określić mianem praktykowania „rozdzielonej wspólnoty”, refleksji mającej wpływ na wiele działań emancypacyjnych i artystycznych. Nancy był autorem niezwykle płodnym (wydał ponad czterdzieści pozycji), a jego pisarstwo obejmowało wiele zjawisk: od prac ściśle spekulatywnych, przez ontologię i namysł nad sensualnością, po analizy sztuki.