Książka traktuje o społecznej ewolucji wiedzy o znaku, funkcjonującej w różnych kulturach, zastosowaniu jej do kulturowych zjawisk i obszarów zainteresowań współczesnego badacza. Analizuje rolę znaków jako nośników sensu, bada zasady przekazu właściwe pismu obrazkowemu czy filmowi, relacje zachodzące między obrazem a dźwiękiem, rekonstruuje przestrzenie pamięci, w których się ona ujawniła, jej zakres społecznego działania. Opowiada również o semiotycznych wartościach dyskursów publicznych z różnych miejsc świata i kulturowych rzeczywistości, a także zajmuje się refleksją teoretyczną nad stanem badań i możliwościami zastosowania wiedzy o znaku.